De identificatie van een ‘gehavende huisdieren’-syndroom, dat het beroep van dierenarts op gelijke voet zette met zijn tegenhangers in de menselijke geneeskunde die reageren op mishandelde kinderen, vrouwen en ouderen, breidde de rol van de dierenarts als pleitbezorger voor het welzijn van dieren uit tot de erkenning van, reactie op en preventie van dierenmishandeling. Het beroepsbeleid en de wetgeving in verschillende landen zijn gewijzigd om deze verantwoordelijkheden te omschrijven en gepaste reacties af te bakenen wanneer dierenmishandeling of andere vormen van huiselijk geweld worden vermoed.
Dit artikel bespreekt deze veranderingen, bespreekt misbruik in het kader van dierenwelzijn en volksgezondheid, en vat onderzoek samen dat dierenmishandeling beschrijft als een mogelijke indicator en voorspeller van interpersoonlijk geweld. Vijf stappen die hebben bijgedragen aan het opbouwen van de respons van de menselijke gezondheidszorg op kindermishandeling, huiselijk geweld en ouderenmishandeling, en die analoog zijn aan de krachten in de hedendaagse dierenartspraktijk, worden beschreven. Het maakt beoefenaars vertrouwd met de terminologie die wordt gebruikt bij onderzoeken naar dierenmishandeling. Het beschrijft klinische presentaties, cliëntprofielen en gedragingen, en omgevingscondities die de verdenking van een arts van mogelijke dierenmishandeling kunnen verhogen.
Het herziet protocollen die beroepsbeoefenaars kunnen gebruiken om met mededogen en effectief te reageren op vermeende dierenmishandeling en om succesvolle wetshandhavingsonderzoeken en vervolgingen te verbeteren. Dergelijke reacties kunnen menselijke en diergeneeskunde verenigen in een gemeenschappelijke zorg voor kwetsbare, slachtoffer- en risicopopulaties en dierenartsen positioneren als een essentieel onderdeel van de volksgezondheidsbenaderingen om de cycli van geweld tegen dieren en menselijke leden van de familie en de gemeenschap te doorbreken. : Cohorten van tuimelaars (Tursiops truncatus) dolfijnen lopen een aanzienlijk risico op de ontwikkeling van nephrolithiasis.
Effectieve chirurgische behandeling was echter beperkt vanwege het ontbreken van literatuur en ook vanwege bekendheid bij zowel dierenartsen als urologen. Onlangs werd een gezamenlijk dierenarts- en urologieteam bijeengeroepen om lokale tuimelaars in San Diego, CA te behandelen, en zij voerden verschillende gevallen uit. De kennis uit deze gevallen wordt gepresenteerd aan toekomstige leveranciers die mogelijk worden gevraagd om deze dieren chirurgisch te behandelen. Casuspresentatie: Twee chirurgische nierstenen werden uitgevoerd door een gezamenlijk dierenarts en artsenteam. In het Kanha Tiger Reserve-gebied werd een educatieprogramma voor boeren gevolgd.
Lokale diergezondheidsprioriteiten werden onderzocht door middel van participatieve dorpsbijeenkomsten (n = 38), individuele dierhoudersvragenlijsten (n = 100) en een schriftelijke enquête onder lokale paravets (n = 16). Educatieve interventies waren: door dierenartsen geleide onderwijsbijeenkomst (VE); paravet geleide onderwijsbijeenkomst (PVE); distributie van gedrukt materiaal (PM). Er werden 230 dorpsbijeenkomsten gehouden in 181 dorpen, waarbij 3791 dierenverzorgers werden benaderd. 20 dorpen kregen gedrukt materiaal. Er werd informatie verzameld over de perceptie van lokale uitdagingen op het gebied van diergezondheid en de huidige remedies.
Waarom vragen dierenartsen om antimicrobiële gevoeligheidstesten? Een kwalitatieve studie die determinanten onderzoekt en de impact van antibioticareductiebeleid evalueert.
Om redenen van volksgezondheid is er steeds meer aandacht geweest voor een rationeler gebruik van antimicrobiële stoffen bij landbouwhuisdieren. Richtsnoeren betreffende het voorschrijven van antibiotica en antimicrobiële gevoeligheidstesten (in dit geval antibiogrammen) zijn nuttige instrumenten om de ontwikkeling van antimicrobiële resistentie te helpen beheersen. Ondanks dat er al verschillende kwalitatieve onderzoeken zijn die de determinanten van het voorschrijven en gebruiken van antimicrobiële middelen in de diergeneeskunde analyseren, is er weinig bekend over de besluitvorming over het gebruik van antibiogrammen.
Het doel van deze studie was om een beter begrip te krijgen van de motivaties van dierenartsen en de invloed van rolspelers bij de keuze om al dan niet een antibiogram aan te vragen in de rundvee-, varkens-, pluimvee- en paardensector in Frankrijk. We hebben gelijktijdig de impact geëvalueerd van een nieuw Frans decreet (2016) dat een antibiogram vereist voordat bepaalde kritisch belangrijke antimicrobiële middelen in de diergeneeskunde kunnen worden gebruikt. In Frankrijk zijn semi-gestructureerde interviews met dierenartsen gehouden. Thematische analyse werd gebruikt om transcripties te analyseren.
In totaal hebben we 66 dierenartsen ondervraagd. Het gebruik van antibiogrammen in de diergeneeskunde was multifactorieel – 46 factoren gegroepeerd in 11 categorieën werden geïdentificeerd – en verschilden tussen diersectoren: het gebruik was bijna systematisch bij pluimvee, frequent bij varkens en zeldzaam in zowel de runder- als de paardensector. Het decreet heeft het gebruik van antibiogrammen niet vergroot, maar heeft geleid tot een wijziging van de voorschriften als gevolg van veldbeperkingen en de tijd die nodig is om de resultaten van antibiogrammen te verkrijgen.
Onze bevindingen vormen de basis voor het standpunt van dierenartsen met betrekking tot antibiogramgebruik en antimicrobiële resistentie, waarbij we wijzen op hefbomen om het gebruik van antibiogrammen in de diergeneeskunde te vergemakkelijken (bijvoorbeeld communicatie over de voordelen van deze test en externe financiële ondersteuning). Bovendien wijst de evaluatie van de impact van het decreet gericht op het verminderen van het gebruik van kritisch belangrijke antibiotica op sleutelfactoren voor een succesvolle wijziging van de regelgeving, zoals planning vooraf, nauwkeurige en aangepaste communicatie en het aantonen van de legitimiteit van de maatregel.
Deze resultaten zullen nuttig zijn bij het begeleiden van representatieve veterinaire instanties en regelgevende autoriteiten bij hun besluitvorming, communicatie en beleids- en regelgevingskeuzes om antimicrobiële resistentie te bestrijden. De doeltreffendheid van kennisoverdracht werd vier tot vijf maanden later beoordeeld aan de hand van een doelgerichte steekproef van 38 dorpen. Respondenten zien het decreet als een hulpmiddel om verantwoord en rationeel antibioticagebruik te bevorderen en het gebruik van alternatieven te stimuleren.